Onbinküsürüncükez

Güneş batıyor onbinküsuruncukez

ve doğuyor sabahı garantiye alan ümit akşama

radyoyu açıyorsun kuşlardan kalan bir şarkı başlıyor bize

gök hapsinden kaçıp kaçıp konduğumuz kadar özgürlük

biliyorum sen de yıldızları sevmiyorsun öylece duruyorlar

o iyi dilekler de kaçırdığımız demlerin içinde duruyorlar

derken hiç tanımadığımız bir yerden es(!)

hayat bu kadar tutuk işte biz bu kadar çaresizken

ağlıyorsun

onbinküsuruncukez.

Göle yeni bir gemi gibi indirilirken

o ressamın yaptığı o resimde olmayan

ve yeterince yontulmayan bir heykelse taş

ancak bir şarkıyla tamamlanandan

kulaklarımıza dönerken işimiz hep mi bu kadar yaş!

durdurmam imkan dahilinde değil kalbimi ve sen…

varsın bir zaaf olarak geçsin kayıtlara

evden kaçmak isteyen çocuklarla büyüdüm ben.

Sorun değil kaldırımları şehirlerin içinden tartışabiliriz

bu da bizim kusurumuz olsun: açlığımıza kavgamızı bahane etmek

oh ki borsayı bombalamak isteyen adamlar bizim cemimizden

anahtar uydurulamaz kilidimize

normal şartlar altında bildiğin anormaliz

siparişin gecikmesi en çok garsonla tanışma imkanı sunar bize

sen durmadan gidersin ben tutar döndürürüm kalbini

uçak düşer kara kutu sehpa olur iki dem muhabbete

iplerinden boşanmış süratli bir trapez

kadar yangının var çadırı yırtıp çıkmaya

kanıyorsun

onbinküsuruncukez.

Affettikçe dertlenen

dertlendikçe affeden

iki ara bir dere

fasit bir dairede oturuyoruz sevgilim

söylenmeyen şeyler söyleyemediklerimiz

ağlanmayan şeyler ağlayamadıklarımız

babası ölen çocuklarla unutanlar köprüsünde

sürekli mektup bekleyerek yaşamaktan vazgeçmedik hiç

iyiydi işte

sahnenin dar mikrofonun bozuk üstümüzün yırtık olması

başka şarkılardan bu şarkıları söylememiz iyiydi.

Derdi olan ceketini çıkarmaya vakit bulamaz sanki

öpüşlerin hayali uykuların ninnisidir

bu kadar dağ bu kadar çıkılmak için sevda

evlerini yamaçlara kuranların rahatlığı rahatsız edicidir

ömrümü seninle bir otelde aidiyet kusarak

havluların ve yalnızca kapıların altından esen rüzgarların şahitliğinde

ömür seni seviyorum demek kadar geçicidir

topu topu bir gün çatallanıp çatlayarak susacak bir ses

anlıyorsun

onbinküsuruncukez.

Ne olacak kime ne

bir yerimizden yakalanmışız işte

anlamak en yapışkan yükü bu hayatımızın

yangında ilk yakılacak!

zihnin hayaletler doğuran arsız gebesi

sırat’ta ilk atılacak!

beni anlamanı öldür seni anlamamı bağışla

gözlerimiz ne kadar güzel ne kadar nefes nefes

herkeslere bakma herkesler havamıza astım

uzan tut kendine kalbinin tozlarını alacak bu bez

kalıyorsun

onbinküsuruncukez.

Bir şu yalnızlığın bastırdığı kanlı geçiştirmeler…

büyük sofranın içinde ne diye küçük sofralar açıyorsun?

çiçekleri öldürülmüş sanıyorsun onlar zaten ölüler

çiçekleri canlanmış buluyorsun ki vallahi canlılar

ara vermeden solan renklerin arasında

benim giderek daha da kırmızı olan bir kırmızım var

senin de olsun!

son sürat sana doğru koşarken beni vurdular

sen vurdun demiyorum ama beni vurdular

benim de bu kadarcık kurşundan geçmeyen bir yaram olsun.

Kimsenin olamadım

kimsem olmadı allah’tan ve anamdan başka

şartsız şurtsuz kim affettiyse hepimiz onunuz esasında

vurgunuz yarım kalana

kendimizle dargınız

ağlamak için insanın kendinden başka bir yari daha olmalı yarasında

her türlü galeyana hazırım

yeter ki düştüğüm zaman kalkmayayım

trensizliğimi yutuyor her defasında bomboş kalan bir gar

sabaha daha çok var ama biliyoruz ki bir sabah var

ölüp gideceğiz işte yetmedi mi o güzelim şarkılar

yetmedi mi bu kadar hayvanımıza bu kadar kafes

radyoyu açıyorsun kuşlardan kalma bir şarkı başlıyor yine

dönüyorsun

onbinküsüruncukez.

Alper Gencer.