onarım

Bana getirilmişti.

Kırdım. —

Nasıl oldu bilmiyorum: galiba sallantılı, dengesiz bir yere koymuşum, yeterince dikkat etmeden; 

sonra, ters bir hareket etmişim — düştü, kırıldı... 

Yeterince düşünmemiştim üzerinde, demek.

Elimdeki, artık, birkaç iri parça ile birsürü ufacığıydı; bazısı, neredeyse, kırıntı, kıymık — öyle, dağılmış duruyordu... 

Tek tek bir yere topladım hepsini: Yokolmamalıydı.

Gittim, uygun bir zamk aldım.

Geldim, hepsini bir kağıt üzerinde düzenleyerek, biraraya getirmeğe başladım: 

şu parça, buna uyuyor mu; ya, bu, şuna... 

Zamanla, parçaların kopma noktalarındaki dokularının; ve zamkın, tutma ve yapıştırma 

niteliklerini, öğrendim.

Bazı parçalarsa yapıştırılamayacak kadar ufaktı; onların bulunmaları gereken yerlerde boşluklar 

oluştu. 

Tek tek yapıştırdım, yapıştırabildiklerimi. Çok uğraştım.

Sonunda ortaya aslının eğri-büğrü bir simgesi gibi bir şey çıktı — ve, şu tümce: -

Dikkatsizlik ederek düşürup kırdığın — sevdiğin kişinin izlerini taşıyan; senin için değerli— bir 

nesneyi, parçalarını tek tek toplayıp, dikkatle —saatlerce uğraşarak— özel olarak aldığın zamkla 

yapıştırıp, ortaya, orası burası eksik-gedik, yamru-yumru bir şey çıkar— ama eskisinden de daha 

değerlidir artık; çünkü, şimdi, senin izlerini de taşıyordur. 

Başka bir şey yapamazdım.

Oruç Aruoba