Merhaba, 10 aylık bir erkek bebeği olan taze anneyim. 10 ay nasıl geçti şuan baktığımda anlamıyorum bile. Hayatımın bu önemli parçasını da blogum da neden paylaşmayayım dedim..
Hamilelik dönemim benim için sıkıntısız geçti diyebilir. Ne aşerdim, ne zorlandım. ( Eşim bu konuda şanslıymış :p ) Şeker ölçümü yaptırmadım. Daha doğrusu yaptırmadan önceki kan testim de şekerim çıktığını öğrenmiştim. Tek kötü yanı buydu hamilelik dönemimin galiba. ( ve hala devam ediyor bu şeker olayı maalesef :( ) Doğumum Şubat 4-8 arası değişiyordu. Bende zorlanmadığım için 37 haftalığa kadar çalışmaya devam ettim. Son haftamı tamamlamadan rapor almam gerekti tabi, bu dönem zarfında kullandığım şeker ilaçlarım epey iyi gelmişti ve şekerim düzene girmişti. Ta ki babamın kalp krizi geçirdiğini öğrenene kadar. Herşey çok hızlı seyretti Doktor kontrolünde şeker, tansiyon her ey karmaşıklaşmıtı yine, hemen rapora çıktım. Babamın hastane döneminde eşim ve annem babamla kalıyordu. Ve benim hastane çantam bile hazır değildi. Herşey alınmış ama ne koyulması gerektiğini bilmiyordum. Babam hastanedeyken annemle hazırladık çantayı. Babam ameliyata alınacağı sabah 7:00 hastanede olmamız, babamın yanında olmamız gerekirken gece gelen suyum, sabah 5:00 gibi doktorumu arayıp söylemem, hemen hastaneye geç demesi ve benim kafamda babam, bir yandan suyum, bebeğim korku bütün herşey birbirine girdi..( iyi ki o gece eşim babamın yanında değilde benim yanımdaymış. ) Acilen gittiğimizde, hemen yatış işlemleri başladı. Eşim, telaş-korku için de ben ondan da kötü haldeyim. Neyse ki hastane çantamız hazırdı. Ama hastane odası için hazırlanan her şşey evde kalmıştı , kapı süsümüz de buna dahil.. 2 ocak sabah 10:30 sezeryana alındım. 10:35 ameliyathaneden çıktım. Babamın ameliyat durumuyla ilgili kimse bana birşey söylemiyor. ameliyat öğleden sonra olucaktı tek bildiğim bu. Ailemi yanımda istedim. Ama istediklerim olmadı bir türlü. Buda böyle olacakmış dedim.. Öğlen 12:00 kardeşimle görüştük birşeyler ters gitmiş ameliyatı ertelediklerini söylemişti. Babam iyi dedi. Eşim de sürekli bir telefon görüşmesinde ama odada değil koridorda.. Sonra diğer kardeşimle görüştüğümde, babamın felç geçirdiğini ameliyatı bu sebeple ertelendiğini söyleyince... Ben ağlama krizlerine girdim.. Ama çok şükür felç erken anlaşıldığı için önleyebildiler ve hiç hasar kalmadan atlabildik. Babamın sesini ve ayaklanmış resmini görünce daha da rahatladım. Ama ailem yanımda yoktu-yanlarında ben yoktum diye çok kızgındım. Neye kimeydi kızgınlığım bilmiyorum aslında. Eve geçtiğimizde, babam hala hastanede yatmaktaydı. Annem yanımda yoktu. Ufak bir bebek.. dikişleri yeni sızlayan ben herşeyde ağlama krizlerine girdim ve çocuğum ağlaadığı her anda hiç uzanamadan ayaklanmak zorunda kaldım. Dinlenemediğim için vucudumun her yeri ödem yapmaya şişmeye başladı. 2. hafta da babamın ameliyatı ertelendi, ama 4 ana damar tıkalı olduğu için riskli olmasına rağmen eve gönderdiler ama doktor kontrolünde.. Babam ilk bizim eve geldi. Torununu görmek istedi. Öptü, öptü.. O an bin kez daha şükrettim. Kayınvalidemle olan bebek konusunda ki uzlaşamamalar lohusalık ve bu kadar stresle beni yıprattı ve benim dayanacak gücüm kalmadı.. Ağlama krizlerim sonrasında daha oğlum 2 haftalık annem ve hasta babam kardeşlerim bizde kalmaya başladılar. Hasta olduğu için geçmiş olsuna gelenler çoğalınca evine döndüler. Bizde oğlum ve eşimle birlikte bu sefer onlarda kaldık epey..Çünkü eşim beni bırakıp işe bile gidemiyordu. 40 gün boyunca neredeyse hiç gidemedi. Benim krizlerim azalmaya başladı dikişlerim alındı ve biraz daha iyiydim. Annem sayesinde uyudum ve bolca dinledim. Bütün şişkinliklerim inmişti. Sonrası oğlum beni hiç emmedi, sağmakla biraz verebildim.. Daha sonrasında komple mamaya geçtik.. Mamanın yaptığı gaz sorunlarıyla geceleri bolca boğuştuk. 3 ay sonra düzene girmesi-azalmasıyla rahat nefes aldık.. Ve bu serüvenim. Bu şekilde geçti.. Babam oğlum 4 aylıkken ameliyat oldu, ve başarılı geçti. Ayaklandı çok çok iyi.. Hayat güzelleşmeye başladı.. Uzun,üzücü bir kışın ardından güneş doğdu bahar geldi bize.. Şükürler olsun herşeye..
Bu konuda böyle kalsın, devamı gelsin mi siz söyleyin istedim. :)
Sevgiyle,
Reyhan.
