Bundan bir kaç hafta önce Soma deseler, haritada nerede kalırdı bilmiyoruz! şimdi ise 280'i geçmiş can'ımız gitmiş, onlarla bizde kahroluyoruz, acıyoruz, yanıyoruz, nefes alamıyoruz..
Dünden beri haberleri okudukça içimde kocaman bir kömür oturuyor, mosmor olup kalıyorum. Bakamıyorum haberlere artık. Hele o madenci yok mu? Nasıl ağlattı beni.. Yaralı çıkartılmış, sedyeye binerken söylediği söz, " çizmelerimi çıkarıyım mı? sedye kirlenmesin! " ulaan diye bağırasım var. Hangi insan yaralıyken sedyeye düşünür, hangimiz bunu yaparız soruyorum size ? Bunlar yerin kaç kat altında kömür ocaklarında çalışıyorlar, gün yüzünü belki sabah, belki de akşam bir kaç saat görebiliyorlar, hepsi ekmekleri için çabalıyorlar. Bazı insanların alamadığı insanlık derslerini bize çok da güzel veriyorlar.
Onların aileleri ne yapsın, biz bu kadar acırken onlar ne yapsın.. Bir sürü çocuk babasız,amcasız,dayısız kaldı!
içimiz kan ağlıyor...
"Abi Mahmut çıkamadı! Beni bırakın, onu alın abi. Onun karısı hamile." diyen hele :( ahh allahım sen hepimize sabır verrr
"Bir avuç kömür için bir ömür verenlere"
Allah Rahmet Eylesin, Ruhları şâd olsun!
